Wieża widokowa w Dubaju
Autor: Tomasz Melnicki
Konsultacje: Leszek Świątek, Stefan Nowaczyk
Lokalizacja: Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie
Organizator konkursu: ThyssenKrupp Elevator
Status: Projekt konkursowy
Przedmiotem opracowania jest projekt obiektu wysokościowego w Dubaju na potrzeby międzynarodowego konkursu architektonicznego.
Głównym założeniem było stworzenie koncepcji obiektu o prostej i czytelnej formie, wyróżniającej się na tle istniejącej zabudowy miasta, a jednocześnie wpisującej się w kontekst miejsca oraz zastany układ urbanistyczny. Ponieważ projektowany obiekt, ma znajdować się na terenie istniejącego parku, główną ideą było naturalne połączenie obiektu z otoczeniem i otaczającą zielenią, wnętrza z zewnętrzną przestrzenią, stworzenie wertykalnej kontynuacji parku.
Forma wieży
Forma i układ obiektu sprawia, że wtapia się on naturalnie w otaczający park, komunikacja – kierunek ruchu wzdłuż „pętli”, sprawia, że każdy turysta odwiedzający i opuszczający wieżę, ma poczucie dalszego podróżowania po parku. Na tej samej zasadzie zostało rozwiązane przyziemie budynku, które naturalnie uzupełnia bryłę i układ funkcjonalny obiektu oraz wtapia się w park. Zastosowanie skosu sprawia, że forma staje się dynamiczna, a jednocześnie wyróżnia się na tle znajdujących się niedaleko wieżowców oraz pozostałej zabudowy miasta. Obłe kształty, podobnie jak elewacja obiektu nawiązują do arabskiej kultury.
Obiekt ma wysokość 150 metrów nad poziomem terenu. W parterze konstrukcji mieszczą się: stoiska biletowe, główne dojścia do szybów windowych oraz pomieszczenia gospodarcze, biblioteka dla dzieci i sala konferencyjna zaprojektowane w formie wolnostojących pawilonów, publiczne toalety oraz miejsca wypoczynkowe z ławkami i elementami małej architektury. Wszystkie obiekty usytuowane są w zacienionej strefie wzbogaconej zielenią i basenami z wodą.
Na wysokości 102 i 120 metrów znajdują się tarasy widokowe. Na pierwszym tarasie znajduje się restauracja oraz toalety. Drugi taras widokowy dzięki ażurowemu zwieńczeniu obiektu ma charakter częściowo otwartego tarasu.
Wnętrza wieży
Wnętrza obu części konstrukcji zostały rozwiązane na zasadzie pozytywu-negatywu. Zieleń parku została „wciągnięta” do środka. W obu skrzydłach znajdują się indywidualnie zaprojektowane aranżacje zieleni i płynącej wody. Podróżując na szczyt, każdy turysta ma okazję oglądać kompozycję na przeciwległej ścianie, masywną taflę wody z towarzyszącą zielenią albo wąski strumień wody dodatkowo akcentujący ruch i dynamikę wieży. Inne kompozycje i widoki towarzyszą turystom podczas wjeżdżania na szczyt, a inne podczas opuszczania wieży. Kompozycje zieleni i wody znajdujące się wewnątrz obiektu stanowią metaforyczną kontynuację parku. Dzięki transparentnym elewacjom są atrakcją zarówno dla osób odwiedzających wieżę, jak i tych znajdujących się w jej pobliżu – w parku lub poza parkiem.
Biały kolor pokrywający zewnętrzną powłokę struktury, jak również wypełniający wnętrza, podkreśla czystość i prostotę obiektu, nawiązuje do kolorystyki wszechobecnej w krajach arabskich, charakterystycznej zarówno dla budynków, jak również strojów noszonych w krajach arabskich. Również ze względu na warunki klimatyczne i bardzo wysokie temperatury biały kolor elewacji spełnia swoją rolę bardziej niż pozostałe barwy. Wnętrze obiektu, również utrzymane w jasnej tonacji i pozbawione detalu, podkreśla prostą formę obiektu.
Nawiązania do lokalnej kultury
Przeszklone boczne elewacje obiektu tworzą naturalną relację wnętrza z zewnętrzną przestrzenią. Szklana elewacja ze stalową siatką o geometrycznym wzorze nawiązuje do arabskiej kultury.
Konstrukcja wieży
Obiekt zaprojektowano w konstrukcji stalowej. Pochyła forma jest podtrzymywana przez kratownicę wspierającą obiekt ze wszystkich stron. Kratownica przenosi obciążenia do podstawy budynku. Całość konstrukcji zapewnia odporność zarówno na działanie wiatru, jak i ruchy sejsmiczne.
Symbol miasta
Projekt wieży widokowej to próba stworzenia nowego symbolu Dubaju – miasta, które już posiada wiele charakterystycznych obiektów, znanych na całym świecie.
